Tafi Atomé, dat we zonder Charlie nooit zouden gevonden hebben...

Zoals in het vorige blogbericht te lezen was, waren we allemaal super lastig en zat een collectieve baaldag er echt aan te komen. We besloten dus om erop uit te trekken richting Tafi Atomé, een apenreservaat dat maar een klein half uurtje rijden zou zijn van onze guesthouse. Zeker te doen op een namiddag dus! De boys kenden een taxichauffeur die ons voor 15 cedi wel zou brengen, op ons zou wachten en ons weer terug zou brengen. Ik belde hem op, maakte hem duidelijk dat we niet meer dan 15 betaalden en vijf minuten later stond hij er. Uiteraard was de prijs plots gestegen naar 20 cedi, maar stoer als we waren zeiden we hem dat we dan wel iemand anders zochten... 

Makkelijker gezegd dan gedaan, want niemand op de weg wist het reservaat zijn. Charlie wist vol zelfvertrouwen te vertellen dat het richting het Education Center een half uurtje rijden was, dus begonnen we maar al te stappen. Uiteindelijk stopte er een taxichauffeur, maar het was echt ne speciale mens... Volgens mij nie helemaal juist in zijn hoofd, verstond ook nie echt Engels én wist het niet zijn, maar hij wilde ons wel wegdoen voor 15 cedi, dus wij waren blij. En geen probleem, zei Charlie, richting het Education Center!

Na een half uur rijden en twee keer de weg vragen, begon het ons te dagen dat er iets nie juist was. Niemand had immers een idee waar we het over hadden... Toch maar eens de boys bellen, om gegeneerd te moeten horen dat het de andere richting uit was. Oeps! Na een uurtje rijden en nog eens een keer of vijf de weg vragen, kwamen we uiteindelijk aan bij de Sanctuary. Snel banaantjes kopen en dan de jungle intrekken om aapjes te zoeken!

Normaal ga je een wandeling maken van een goed uur om de apen te spotten en te voederen. Terwijl Jolien en Chlot nog even snel naar het toilet gingen, kwamen er echter al 2 grote groepen van de Mona-aapjes aan. Dat was echt super om te zien. Ik had verwacht om misschien een aapje of vijf te spotten en dan nog enkel vanaf een afstandje. Niets ervan, meteen waren we omringd door een stuk of dertig aapjes, terwijl we het bos nog niet eens waren ingegaan! Jolien mocht eerst voederen: banaan vasthouden en wachten. Onmiddelijk vlogen er drie aapjes op haar af om van de banaan te eten. Eentje bleef zelfs enkele minuten zitten, wat echt leuk om te zien was. Daarna mijn beurt. Ik had de banaan nog maar in mijn handen of ik werd al half aangevallen =D Jammer genoeg bedachten de aapjes dat het waarschijnlijk een effectieve strategie was om in mijn vingers te bijten, waardoor ik (zoals ze ongetwijfeld gepland hadden) de banaan moest loslaten. Ze waren zelfs te snel voor een foto! Als aandenken hadden ze wel een hoop bananensmurrie, apenvoetenmodder en enkele krassen op mijn arm achtergelaten. Hopelijk hou ik daar ook geen hondsdolheid ofzo aan over! =D

Daarna zijn we nog een klein uurtje naar de aapjes blijven kijken. We zagen tientallen aapjes het toilet afbreken, voortdurend ravotten, gefascineerd met de wc-borstel spelen, enzovoort. Er was ook een vrouwtje met een babyaapje op haar buik. Cliché om te zeggen, maar oh zo lief! Vuil, maar voldaan keerden we dus weer naar huis.

Bijna terug in Kpando werden we plots achtervolgd door iemand van de Immigration Service. We moesten hem meteen volgen en mee naar het bureau komen, alsof we criminelen waren. De meisjes panikeerden al half omdat niet iedereen een kopietje van zijn visum bijhad, maar gelukkig had ik al eerder verhalen over de immigration service en douane gehoord, dus was ik er gerust in. Was het niet zo dat ze je vaak gewoon tegenhielden om eens een babbeltje te doen?

Voor we er waren, heeft onze taxichauffeur nog op een haar na een meisje overreden, wat ons allemaal serieus van ons melk bracht maar hem duidelijk niet eens opviel. Wat was dat toch vandaag! Toen we binnenkwamen was het wel meteen duidelijk: ze wilden ons gewoon eens leren kennen en liefst ook met Debby trouwen. En oh ja, en volgend weekend zouden ze ons meenemen naar Afadjato.

'Maar daar zijn we al geweest.'

'Waterfalls then?'

'Ook al...'

'You have deceived us! Okay okay, for next time: whenever you want to go somewhere, we can always take you there. And if you ever feel unsafe or you want to go somewhere and you think it may be dangerous, just call us and we will escort you!'

Okaaaaay dan! Al bij al dus nog wel een grappige afsluiter van de dag. Het heeft overigens ook nog even geregend toen we er buitenkwamen, wat tof was voor tien seconden, maar je daarna ook meteen weer beu bent wegens 'brrr, koud!'.

Ook vrijdag hebben we een uitstapje gemaakt in de namiddag, dit keer naar Kpando Potters. Dit is een afgelegen pottenbakkerij, die je enkel kan bereiken via een redelijk primitief dorpje. Het speciale eraan is dat er het gerund wordt door enkel vrouwen en dat zij dus alles zelf doen, van het maken van de kunstwerkjes tot het verkopen en het bijhouden van de boekhouding. Het was heel interessant om te zien, en dankzij de goedkope prijzen gelukkig geen al te grote aanslag op onze portemonnee. Fijn uitstapje...