Scholenbezoek

Eerste belangrijke opmerking: Shiiiiiiiit slecht geslapen... Alle vier hebben we bijne de hele nacht wakker gelegen. Het was foorheet in onze kamer en lawaai overal. Hanen, geiten, schapen, mensen,... UUUUURRGH... =/ Echt genen toffe. Mijn matrasje is ook maar 3cm dik ongeveer (zonder dat ik erop lig), dus halverwege de nacht beginnen mijn heupen en rug gewoon pijn te doen van op dat hout te liggen... Fijn fijn! =) Proberen extra matrasje fixen van de week... Daarnaast had ik ook echt een pijnlijk gezicht. Vreemd, maar dat brandde de hele nacht en ochtend rond mijn ogen en was opgezwollen. 'S morgens ceterizineke en oogdruppels en een uurtje daarna ging het gelukkig over. Hopelijk krijg ik dat niet nog eens!

Vandaag hebben we de scholen bezocht waarin we zullen lesgeven. Rejoice, de assistente van de directeur van het Education Center, nam ons mee naar elke school, waar ze ons formeel voorstelde aan de directie en leerkrachten. Hier kregen we een eerste impressie van zowel de scholen, de leerlingen als het schoolsysteem hier.

Net zoals toen we de directeur van het Education Center ontmoetten, was Rejoice weer heel erg formeel. Het was al met minder 'most honourable' en 'by God's grace', maar ze was wel heel erg afstandelijk en streng tegen de leerkrachten en kids. Wanneer ze met ons alleen is, is ze veel vriendelijker.

We bezochten eerste de lagere scholen en kleuterscholen voor Jolien, Chlot en Debby. Ik had er echter zelf heel veel zin in, hoewel ik hier zelf niet ga lesgeven. Ik ben immers al tot de conclusie gekomen dat ik véél liever in het lager onderwijs zou staan hier in Ghana, terwijl ik in België duidelijk het secundair verkies. Er zit zeker wat stress tussen omdat ik niet weet wat ik kan verwachten van mijn scholen, maar ik denk dat je hier ook veel meer kan doen met de kids in het lager. Nu ja, eerste indrukken, komt wel goed! 

De eerste school die we bezochten, was de Special School hier, wat bij ons het bijzonder onderwijs is. Ik was er natuurlijk heel erg benieuwd naar! Al heel veel over gehoord en ook gewoon benieuwd om zo eens een Ghanees Femke te zien =D Wanneer we daar aankwamen, werden we opnieuw eerder formeel ontvangen. Het is duidelijk dat er hier in Ghana eerst een beetje small talk en protocol nodig is, voor je kan overgaan tot de reden waarvoor je komt. Mensen stellen zich hier ook niet voor met hun naam. Je ontmoet hen, ze beginnen wat te praten en pas daarna vertellen ze hoe ze heten en wie ze precies zijn (functie,...). Verwarrend wel dat het altijd vijf minuten duurt voor je weet met wie je te maken hebt... =P Dat er weinig leerlingen op school zaten, wisten we al, maar in totaal waren er maar een achttal leerlingen aanwezig. De bus waarmee de leerlingen worden opgehaald (net zoals in België) is al maanden stuk, dus die kinderen geraken gewoon niet op school. Sommigen van hen wandelen uren, maar niet alle gehandicapten kunnen dit jammer genoeg. Officieel staan er 42 leerlingen ingeschreven, maar meestal zijn er niet meer dan twintig leerlingen op school. Met de bus zijn dit er in de dertig. Deze school lijkt wel nog een best goeie accomodatie te hebben. Ze zijn volop bezig om er een internaat van te maken, zodat de leerlingen er kunnen blijven. Dit kost echter veel geld en dus ook veel tijd... Al bij al lijkt me dit wel een heel leuk schooltje met fijne, aangename en inspirerende leerkrachten. Volgende week eens polsen of ik hier ook niet een paar dagen kan komen meedraaien.

De tweede school was R.C. Boys. Van deze school hadden we al veel goede dingen gehoord, dus daar keken we ook best naar uit! Er was echter net een soort oudervergadering bezig op de school, dus alle banken stonden op de speelplaats voor de ouders en de meeste leerlingen zaten zonder hun leerkrachten in de klas. Verder leek het echter een heel fijne school! Eén mannelijke leerkracht maakte ons een beetje bang met zijn manier van doen, maar de rest, waaronder de directrice, waren echt heel vriendelijk en joviaal. Ze waren ook net bezig geweest met een hoekenwerk en vertelden dit trots aan ons. Heel fijn om te zien!

De laatste school van de andere meisjes was TNT. De weg ernaartoe was al enorm bumpy en door kleine arme dorpjes, dus we kregen al wat schrik. Dit bleek ook terecht te zijn wanneer we daar aankwamen. De leerlingen van de kleuterklas zaten in een bouwvallig krot aan kleine tafeltjes in het stof. Hoewel ze allemaal vrolijk aan het turven waren, was dit echt schrijnend om te zien... De leerkrachten waren super vrolijk en enthousiast om ons te zien, maar dit was echt confronterend. Blote voetjes, geen ramen, een 'gebouw' dat bijna op instorten leek te staan... De klassen van het lager waren nieuwer en steviger en hadden ook een stenen vloer, maar het bleef heel basic. De kindjes begroetten ons wel heel schattig! Er is een vast ritueeltje voor:

'Welcome madam!' (in koor)

'Goodmorning. How are you?'

'We are fine. Thaaaaaaaaaaank you, aaaaaaaaaand you?' (in koor en als schattig liedje precies)

'We are fine too, thank you. You can sit down.'

Dit wordt dan in elke klas herhaald. Heel koddig, vooral omdat de meeste leerlingen niet eens lijken te weten wat ze zeggen =D Volgende keer eens proberen filmen.

In deze laatste school lag ook een leerling in volle zon op de grond buiten naast de klassen. Toen Rejoice dit zag en ernaartoe ging, leken de leerkrachten dit zelf pas op te merken. Kleine situatieschets: die leerling lag in volle zon bij dik veertig graden op de grond. Toen ze opstond, wankelde ze uiteraard. Geen wonder, 40°! En niemand had zich erom bekommert, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Echt absurd... =/

De volgende school was Kpantech zelf. Hoewel we drie keer herhaalden dat we The Principal al ontmoet hadden, stond ze erop ons opnieuw formeel voor te stellen. Weeral: 'These are the students from Belgium. They came in on Tuesday. They are coming to work with us'. The Principal doorstond het rustig en vertelde haar achteraf dat hij ons inderdaad al ontmoet had. Ze wilde weten op welke dagen ik er ging lesgeven, maar de Nelson was mild voor mij =D 'I gave her a week to settle in here. She can rest from the journey and relax first. Next week, we will arrange everything.' Lief van The Principal dat hij zoveel rekening met mij houdt! =D Volgende week dus!

De bedoeling was dat we hierna mijn tweede school, KpaSec, nog zouden bezoeken, maar Rejoice was moe. Na een uitgebreide preek over hoe we 's avonds niet meer buiten mochten en ons niet mogen laten overhalen door de jongens, vertrok ze eindelijk. 'Monday we meet again. We will visit KpaSec'. Bon!