Ho Ho Hoooo!

Op zaterdag eindelijk richting Ho, de hoofdstad van de Volta Region. Dit tripje hadden we onszelf al weken beloofd, maar omdat er steeds iets tussenkwam, moesten we het elk weekend uitstellen. Nu was het eindelijk zover!

Na een telefoontje of 7 was het nog altijd niet duidelijk of er nu een kamer voor ons gereserveerd was of niet in het Bob Coffie Hotel, maar dat deerde ons niet. Gewapend met de Bradt en een hoop goesting in een dagje zwembad stapten we de trotro op. Na een dik half uur geroep, geduw en getrek tussen onze chauffeur en wat andere trotro-chauffeurs vetrokken we. Ja lap, we waren het station nog niet afgereden of ik deed het al bijna in mijn broek van al die zakjes water die ik intussen had gedronken. Ik was dus niet echt in de stemming voor de prachtige, maar ongelooflijke bumpy ride van anderhalf uur. Wonder boven wonder overleefde ik het zonder natte broek... (dat laatste is niet helemaal waar, want ik heb onderweg mijn zakjes water wel over de zetel gemorst. Oeps!)

Aangekomen bij Bob Coffie en uiteraard was er een kamer voor ons gereserveerd, zoals wij telefonisch een keer of twintig hadden proberen doen... NOT! Snel in de Bradt gezocht naar een alternatief dus. Nieuw actieplan: slapen in het Kekeli Hotel, op zondag aan het BC zwembad komen crashen voor 10 cedi en nog altijd minder betalen dan voor een nachtje BC alleen. Goed geregeld van ons, zeg ik!

Uiteindelijk nog een marktje gedaan, veel souvenirtjes en een zotte jurk gekocht, een overheerlijke cheeseburger met frieten gaan eten en 's avonds opnieuw kip met frietjes gaan eten. Hmmm.... Daarna met Charlie op de kamer in ons bed in het Kekeli Hotel gekropen. Hoewel we wat bang waren dat de waaier zou loskomen en ons 's nachts zou onthoofden, keken we uit naar een heerlijk ochtendje uitslapen...

6u 's ochtends en KLAAR. WAKKER. Dat ons hotel naast een gigantische kerk lag, hadden we de dag voordien wel gemerkt, maar dat dit een soort extravagante foute mirakelkerk was waar ze van 's ochtens luid HIV probeerden te genezen door te bidden, roepen en zingen door een micro, daar was ik niet op voorbereid! Aan Jolien haar moordzuchtige smsjes te merken, dachten ze er in de andere kamer hetzelfde over. Charlie lag echter ongestoord rustig verder te knorren tot een uur of 9... =D Uiteindelijk dan maar een ontbijtje gaan pakken en richting Bob Coffie vertrokken voor een dagje zwembad.

De zon scheen, er was lekker eten (loeipikante tomatensoep) en een zwembad. Zaaaalig... <3 En genoeg om de vervelende ochtend te vergeten! De zon leed ons wel een klein beetje te veel af, want tegen een uur of 4 hebben we elkaar van het zwembad weggejaagd, omdat het niet meer te doen was.

'wow, jullie benen zien er echt niet serieus rood uit...'

'Uw neus dan! Die ziet bijna paars!'

Trotro dan maar heel voorzichtig ingestapt en de waanzinnig mooie rit richting thuis gereden, inclusief prachtige zonsondergang... Slapen zat er niet echt in omdat we het allemaal te druk hadden met over en weer lopen richting de keuken voor natte handdoeken voor onze verbrande plekjes. Auw auw! Maar toch... Na twee dagen pijn hou ik vol: Het was het waard... =P